Steven Michel

Steven Michel werkte als performer samen met een resem choreografen, theater- en filmregisseurs, waaronder David Zambrano, Falk Richter, Lukas Dhont, Daniel Linehan en Maud le Pladec. De voorbije jaren jaar was hij ook regelmatig te zien in het werk van Jan Martens, meer bepaald in SWEAT BABY SWEAT (2011), VICTOR (2013), THE DOG DAYS ARE OVER (2014), THE COMMON PEOPLE (2016), RULE OF THREE (2017), any attempt will end in crushed bodies and shattered bones (2021) en VOICE NOISE parts 17 & 18 (2024).

Doorheen de jaren verschoof de aandacht van Steven ook meer en meer richting zijn eigen choreografische praktijk. In 2009 creëerde hij in samenwerking met Nicholas Aphane het duet ± Even but Odd waarbij de focus ligt op ritmiek voortgestuwd door lichaamspercussie. Zijn afstudeersolo The Desert of Milestones (2010) werd eveneens gedreven door percussieve, muzikale scores. In de voorstelling sleurt hij de kijker mee in een fictionele trip die wordt gekleurd door een inventief gebruik van geluid en beeld. Na het afronden van de solo werkte Steven samen met danser/choreograaf Marcus Baldemar aan een onderzoeksproject met de titel Model (2012). Ze baseerden zich hierbij op het boek Notes on the Cinematographer van Robert Bresson en gebruikten het cinematografische vocabularium om een performatief en choreografisch systeem op poten te zetten.

In 2014 vatte Michel een diepgravendere cyclus aan gebaseerd op het thema ‘audio-vision’, waarbij de relatie tussen twee van zijn stokpaardjes – beeld en geluid – verder wordt geëxploreerd. Hij kijkt daarbij vooral naar hoe de elementen elkaar sturen en versterken binnen een performancesetting. Dit resulteerde in de solovoorstelling THEY MIGHT BE GIANTS (2016). In dit werk koppelt Michel geluid en beeld aan zijn voorliefde voor animatie en ritme. In THEY MIGHT BE GIANTS wordt het lichaam op gelijke voet behandeld met het licht, de scenografie en de muziek om op scène een synesthetische symfonie te creëren die tegelijk de verbeelding prikkelt en de perceptie ontregelt. Voor dit project koos Michel voor een uitgesproken interdisciplinaire samenwerking: hij nodigde Hans Meijer uit om het lichtontwerp te creëren en het artiestenduo Sarah&Charles tekende voor de scenografie.

Zijn interdisciplinaire aanpak – met het fuseren van performance en andere kunstvormen, met een sterke nadruk op beeldende kunst en de relatie tussen geluid en beeld –  komt bovendrijven in zijn werk als choreograaf en in zijn parcours als performer. Zijn volgende project Affordable solution for better living (2018) is een samenwerking met de Franse beeldend kunstenaar Théo Mercier. Daarin bestuderen ze gestandaardiseerde lichamen en vaststaande structuren en hun relatie tot de illusie van vrijheid die verspreid wordt door bedrijven. De productie kwam tot stand onder de vleugels van Nanterre-Amandiers (olv Philippe Quesne) en beide makers wonnen er een Silver Lion mee op de Dansbiënnale van Venetië 2019. Na deze succesvolle samenwerking maakten Steven Michel en Théo Mercier bij Nanterre-Amandiers een nieuwe productie, BIG SISTERS, die in maart 2020 in première ging.

In 2021 ging een nieuwe solo van Steven Michel in première DATADREAM. Hierin onderzoekt hij hoe technologie het lichaam en de psyche beïnvloedt in relatie tot de werkelijkheid, spiritualiteit en “andersheid”.

Momenteel werkt Steven samen met choreograaf Vania Vaneau aan AMBRE ET POURPRE * (Ongoing creation) en werkt hij aan nieuw eigen werk GHOSTBUSTERS (werktitel, première 2025). Ghostbusters wordt een auditieve en fysieke performance voor verschillende performers, geïnspireerd op het begrip ‘hauntology’.

Steven is GRIP artist sinds 2016.