Jan Martens

Het werk van Jan Martens wordt gevoed door de overtuiging dat elk lichaam kan communiceren, dat elk lichaam iets te vertellen heeft.Die directe communicatie vertaalt zich in transparante vormen. Zijn werk is een vrijplaats waarin de notie van tijd opnieuw voelbaar wordt en waar er ruimte is voor zowel observatie, emotie als reflectie. Om dat te bereiken creëert hij niet zozeer een eigen bewegingstaal maar vormt en hergebruikt hij bestaande idiomen in een andere samenhang zodat nieuwe ideeën tevoorschijn komen.In elk nieuw werk tracht hij de relatie tussen publiek en performer te hertekenen.

Jan Martens’ eerste voorstelling I CAN RIDE A HORSE WHILST JUGGLING SO MARRY ME (2010) werd een portret van een generatie jonge vrouwen in een samenleving die wordt gedomineerd door sociale netwerken. Daarop volgden twee liefdesduetten die hij bij Frascati Amsterdam maakte. A SMALL GUIDE ON HOW TO TREAT YOUR LIFETIME COMPANION (2011) werd geselecteerd voor Aerowaves in 2011 en SWEAT BABY SWEAT (2011) voor de Nederlandse Dansdagen 2012 en Circuit X 2013. Daarna maakte hij drie producties over onconventionele schoonheid, met spelers wiens lichamen je niet in een hedendaagse danscontext verwacht: BIS (2012) voor de 62-jarige Truus Bronkhorst, LA BÊTE (2013) voor de jonge actrice Joke Emmers, en VICTOR (2013), een duet voor een jongen en een volwassen man dat Jan samen met regisseur Peter Seynaeve creëerde.

In 2014 stelde Jan Martens de sprong als beweging centraal in de groepsvoorstelling THE DOG DAYS ARE OVER (2014) die geselecteerd werd voor Het Theaterfestival Vlaanderen. Kort daarop gevolgd door Jans solo ODE TO THE ATTEMPT (2014) en iets later ook het project THE COMMON PEOPLE (2016), een voorstelling, sociaal experiment en workshop ineen – gecreëerd in samenwerking met filmregisseur Lukas Dhont. RULE OF THREE (2017) was een samenwerking met de Amerikaanse sound artist NAH, en ging in première bij deSingel waar Jan vanaf 2017 een traject als creative associate startte. De voorstelling werd genomineerd voor een Zwaan binnen de categorie ‘meest indrukwekkende dansproductie 2018.’ De Zwanen worden gezien als de belangrijkste dansprijzen binnen het Nederlandse podiumveld.

Jan Martens maakt regelmatig gastvoorstellingen zoals MAN MADE (2017) voor het Dance On Ensemble, daarnaast coacht hij ook jonge makers bij eigen creaties.

In het seizoen 18/19 ging Jan drie nieuwe samenwerkingen aan. Samen met 13 jongeren en fABULEUS creëerde hij PASSING THE BECHDEL TEST, een theaterproductie waarin de stemmen van de jongeren werden verweven met die van bekende en minder bekende vrouwen uit heden en verleden. Verder herwerkte hij de succesvolle productie A SMALL GUIDE ON HOW TO TREAT YOUR LIFETIME COMPANION uit 2011 met twee nieuwe dansers onder de titel PAULINE THOMAS. Op 30 januari 2019 ging de solo lostmovements in première, een duik in het universum van choreograaf, vriend en voorbeeld Marc Vanrunxt – en een terugkeer van Jan op scène. In 19/20 ligt Jans focus op de première van any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Een werk voor zeventien dansers tussen 15 en 68 jaar. De première – voorzien op 24 april 2020 in deSingel (Antwerpen, BE) – is door de coronacrisis uitgesteld (datum nader te bepalen). In mei 2021 gaat BY FOR WITH WANNES in première, een solo gedanst door Wannes Labath in een choreografie van Martens en Labath zelf.

Jan Martens werd voor zijn werk bekroond met de Prins Bernhard Cultuurfonds prijs Noord-Brabant (2014) en de prestigieuze Charlotte Köhlerprijs (2015). Hij is ‘creative associate’ bij deSingel internationale kunstencampus van 2017 tot 2021.

In 2014 richtte Jan Martens samen met zakelijk leidster Klaartje Oerlemans het choreografisch platform GRIP op in Antwerpen / Rotterdam, van waaruit ze samen zijn werk produceren en spreiden alsook het werk ondersteunen van Bára Sigfúsdóttir, Steven Michel en Michele Rizzo.

In 2014 richtte Jan Martens samen met zakelijk leidster Klaartje Oerlemans het choreografisch platform GRIP op in Antwerpen / Rotterdam, van waaruit ze samen zijn werk produceren en spreiden en ook het werk ondersteunen van Bára Sigfúsdóttir, Steven Michel en Michele Rizzo.